Czy Curiosity może natrafić na jakiekolwiek cząstki organiczne? Sterylizacja powierzchni spowodowana brakiem magnetosfery i atmosfery Marsa wydaje się być całkowita. Istnieje jednak nadzieja, że na głębokości kilku centymetrów, mogły zachować się proste cząstki organiczne.
Dawka promieniowania śmiertelna dla człowieka wynosi średnio 5 grejów [J/kg]. Deinocuccus Radiodurans, ziemska bakteria wykazująca największą odporność na promieniowanie jonizujące, znosi dawki 5000 grejów. Dla porównania, marsjańska gleba (do 2 centymetrów głębokości) pochłania dawki 500 milionów grejów w ciągu miliarda lat. Taka energia z łatwością niszczy cząstki organiczne.
Na głębokości 5-10 centymetrów, dawka promieniowania zmniejsza się dziesięciokrotnie (50 milionów grejów na miliard lat) i istnieje prawdopodobieństwo przetrwania prostych cząstek organicznych, których przykładem może być formaldehyd. Niestety, złożone molekuły węgla (10 atomów węgla w łańcuchu i więcej) mogą pojawiać się dopiero na głębokości 1,5 metra, niedostępnej do zbadania przez człowieka z przyczyn technicznych.
Jakie są nadzieje związane z MSL?
Możliwość odkrycia bardzo prostych cząstek organicznych, ze względu na to, że łazik może dokonywać penetracji gruntu od 1 do 5 centymetrów. Dane takie nie będą bezpośrednią przesłanką za istnieniem (dziś lub dawniej) życia na Marsie, ponieważ ciało to bombardowane jest przez roje meteorytów, które zawierają cząstki organiczne.
Lepszy obraz sytuacji dałby głębszy odwiert, w okolicach 10-20 centymetrów, gdzie mogą występować proste aminokwasy a w specjalnych warunkach bardziej złożone molekuły. Jednakże, by dostać się na taką głębokość, należy odnaleźć młody krater, młodszy niż 10 milionów lat.
Punktem docelowym misji Mars Science Laboratory jest krater Gale. Wiek krateru szacowany jest na 3,5 miliarda lat. To zbyt długi czasu dla badań biologicznych, wierzchnia warstwa marsjańskiej gleby na pewno została już spenetrowana przez promieniowanie kosmiczne. Jednakże mogą tam występować mniejsze i młodsze, niezaobserwowane kratery, które umożliwią Curiosity badania „świeżej gleby”.
Kolejnym krokiem, przed którym staną badacze, jest określenie czasu rozpadu aminokwasów pod wpływem promieniowania kosmicznego. Taka laboratoryjna analiza dałaby ogląd co robić (dzisiaj lub w przyszłości), by na Marsie odszukać pewne ślady życia.
Źródło: American Geophysical Union
