Dzięki użyciu japońskiego teleskopu Subaru (Hawaje) oraz europejskiego Very Large Telescope (VLT) międzynarodowej grupie astronomów udało się odkryć całe tuziny brązowych karłów, z których jeden ma masę zaledwie sześciu mas Jowisza.
W ramach przeglądu nieba Substellar Objects in Nearby Young Clusters Survey (SONYC) astronomowi przyjrzeli się między innymi gromadzie NGC 1333 oraz kompleksie mgławicowym ro w gwiazdozbiorze Wężownika (Rho Ophiuci) w paśmie podczerwonym oraz oraz optycznym w celu znalezienia brązowych karłów.
Następnie pozyskiwano spektra kandydatów za pomocą Subaru oraz wieloobiektowego spektrografu VIMOS na VLT. Zaskoczeniem okazał się fakt, iż w NGC 1333 na każdego karła przypadały dwie standardowe gwiazdy. W innych rejonach stosunek ten wynosi zwykle 4-5 do jednego. W Rho Ophiuci jest to nawet 5.1:1.
Badacze zaproponowali dwa możliwe wyjaśnienia takiego stanu rzeczy. Jedno z nich to silna turbulencja, a drugie natomiast to silny wpływ grawitacyjny całej gromady na formowanie się gwiazd w jej wnętrzu. Badacze zaznaczają jednak, że na tym etapie są to wyłącznie spekulacje. Planują jednocześnie przyjrzeć się sąsiednim rejonom, aby sprawdzić, jak tam przedstawia się ów stosunek. Jednakże wiadomo, że pod tym względem otoczenie Układu Słonecznego jest mocno jednorodne, zatem trzeba będzie podjąć bardzo wyzywające technicznie obserwacje bardziej odległych rejonów Kosmosu.
W NGC 1333 odkryto wiele lekkich brązowych karłów. Przede wszystkim wspomniany już obiekt o masie 6 mas Jowisza, ale także kilak o masach poniżej 20 mas Jowisza – wciąż są to jedne z najlżejszych znanych brązowych karłów.
Obecnie obserwujemy te obiekty jako wolne spod wpływów czegoś, co można by określić jako gwiazdę centralną, ale niewykluczone, że uformowały się one orbitując wokół takich właśnie gwiazd. Następnie mogły zostać wyrzucone z orbit, co przewidują obecnie uznawane modele ewolucji brązowych karłów.
Brązowe karły to gwiazdy, które nie są dość masywne, aby doszło do zapłonu gazu w ich wnętrzu – posiadają natomiast atmosferę podobną do planetarnej. O odkryciu doniesiono w dwóch publikacjach naukowych w piśmie Astrophysical Journal.
Źródło: The Astrophysical Journal, Volume 732, Issue 2, article id. 86 (2011)