Satelity z drewna?

Rozpoczęły się prace koncepcyjne nad drewnianą obudową satelity.

Projekt nazwano LignoStella, przez połączenie dwóch wyrazów: Ligno (łac. drzewo) i Stella (łac. gwiazda).

Głównym celem projektu jest wystrzelenie w 2023 r. drewnianego sztucznego satelity LignoSat, który pozostanie na orbicie przynajmniej do 31 marca 2024 r. Dzięki temu możliwa będzie obserwacja i ocena właściwości fizycznych drewna w środowisku kosmicznym.

Już teraz prowadzone są podstawowe badania dotyczące właściwości mechanicznych drewna w próżni oraz wzrostu drzew w warunkach niskiej grawitacji i niskiego ciśnienia. W planach są prace nad kolejnymi tematami, m.in.:

・ Badanie właściwości fizycznych drewna w środowisku kosmicznym;
・ Badanie dotyczące wzrostu drzew w środowisku kosmicznym;
・ Badanie wpływu drzew na redukcję stresu w trudnych środowiskach, takich jak stacje kosmiczne;
・ Studium konstrukcji drewnianych budynków w środowisku kosmicznym;
・ Opracowanie sztucznego drewnianego satelity (LignoSat).

Założenia projektowe wskazują na szereg korzyści z zastosowania drewna jako głównego składnika obudowy. Przede wszystkim drewno przepuszcza część spektrum fal elektromagnetycznych co może ograniczyć potencjalne zakłócenia. W ten sposób można uprościć strukturę satelity stosując mniej zaawansowane anteny czy urządzenia do kontroli położenia.

Ponadto, drewniane satelity, które po skończonej misji wejdą do atmosfery ulegną całkowitemu spaleniu. Doprowadzi to do opracowania czystszych i bardziej przyjaznych dla środowiska sztucznych satelitów. Ograniczy to powstawanie drobnych substancji takich jak cząsteczki tlenku glinu.

Dzięki powyższym badaniom zostaną opracowane bardzo odporne na warunki atmosferyczne drewniane materiały budowlane do budynków drewnianych oraz będzie promowane wykorzystanie drewnianych budynków i drewna w globalnym środowisku.Wykorzystując wyniki tych badań, naukowcy przyczynią się do urzeczywistnienia zrównoważonego społeczeństwa.

Krytycy pomysłu zauważyli, że gdy “drewniany satelita” znajdzie się na orbicie, to stanowi podobne zagrożenie dla innych jak “tradycyjne satelity”. W przypadku zakończenia misji poziom zagrożenia pozostaje taki sam – aż do momentu deorbitacji. Wszelkie korzyści mają zatem znacznie większe znaczenie na Ziemi – podczas produkcji.

( Centrum Badań Naukowych o Przestrzeni Kosmicznej Uniwersytetu Kioto)