United Launch Alliance przyspiesza prace w zakresie projektu SLS. Drugi człon rakiety – moduł ICPS ma wkrótce zostać przekazany inżynierom z NASA.
Prace w byłym magazynie ISS i STS
W marcu tego roku ULA przeniosła moduł Interim Cryogenic Propulsion Stage (ICPS) do swojego ośrodka na Cape Canaveral, skąd zostanie niebawem przetransportowany do pobliskiego Space Station Processing Facility (SSPF), ośrodka, w którym składowane i testowane były moduły ISS oraz części używane w programie wahadłowców kosmicznych.
Moduł ICPS / Credits: NASA
Przez najbliższe kilka tygodni w SSPF odbędą się ostatnie prace nad przystosowaniem modułu oraz oficjalne przekazanie go inżynierom z NASA. Proces ten potrwa kilka tygodni, ponieważ obecni pracownicy zajmujący się ICPS chcą jak najrzetelniej przekazać swoją wiedzę i wskazówki odnośnie pracy z modułem
ICPS jako element pierwszej wersji SLS
ICPS jest zmodyfikowanym przez Boeinga modułem Delta Cryogenic Second Stage (DCSS) używanym na rakietach Delta IV. W SLS pełni funkcję drugiego członu. Znajduje się on zaraz za kapsułą Orion, a napędzany jest przez silnik Aerojet Rocketdyne RL-10B2 na mieszankę ciekłego tlenu i wodoru, podobnie jak DCSS.
Zadaniem ICPS jest wyniesienie Oriona na trajektorię zgodną z profilem misji. Podczas dziewiczego lotu, Exploration Mission 1, będzie to orbita okołoksiężycowa, a misja ma się zakończyć lądowaniem kapsuły w Pacyfiku. Pierwsza misja SLS ma na celu przetestowanie wszystkich podzespołów i procedur, aby zapewnić powodzenie kolejnych lotów, już załogowych.
Rakieta SLS – jeden z obecnie najdroższych projektów NASA / Credits – NASA
ICPS zostanie wykorzystany prawdopodobnie tylko podczas pierwszego lotu rakiety, w wersji SLS Block 1. W kolejnych wersjach rakiety NASA chce zastąpić ICPS przez większy i potężniejszy człon Exploration Upper Stage (EUS), który zostanie wykorzystany m.in. w misjach załogowych, aczkolwiek ostateczna wersja będzie zależała od stanu prac nad EUS.
Po zakończeniu prac w SSPF człon zostanie przetransportowany do Vehicle Assembly Building w Kennedy Space Center, gdzie przy wykorzystaniu platformy Mobile Launcher zostanie zintegrowany z pozostałymi modułami rakiety.
Duże opóźnienia projektowe
Inicjatywa ze strony ULA jest odpowiedzią na niestabilne założenia i opóźnienia w pracach nad projektem. Opóźnieniom ulega rozwój infrastruktury naziemnej mającej obsługiwać rakietę w KSC, spawanie zbiorników paliwa, budowa modułu serwisującego kapsułę Orion czy też walidacja oprogramowania lotu.
W tej chwili misja EM-1 jest przewidziana na najwcześniej 2019 rok, a misja załogowa EM-2 około dwa lata po niej.
(NASA, NSF, SF101)
Jeden komentarz
Oj rozłazi się ten projekt jak nie przymierzając Angara. Zawirowania polityczne, budżetowe. Lawinowo rosnące koszty. Z treści wynika, że nawet pierwszym, drugim locie SLS kolejne będę praktycznie zawieszone ze względy na konieczność testów nowych cześci rakiety. Do tego dojdą zmiany w oprogramowaniu awioniki, testy integracyjne…