Za pomocą teleskopów Gemini North i należącego do NASA Infrared Telescope Facility (IRTF) na Manua Kea po raz pierwszy wykryto chmury w strefie równikowej Tytana. Dostarcza to nowych informacji na temat chmur występujących w troposferze tego księżyca.
W podczerwieni obserwowano ruchy konwekcyjne w atmosferze Tytana. Doprowadziły one do powstawania fali, która wywołała szybkie formowanie się chmur zarówno rejonie równikowym jak i w południowym rejonie polarnym. Potwierdzone dzięki temu występowanie chmur w okolicach równikowych może pomóc w wyjaśnieniu pochodzenia kanałów obserwowanych w strefie lądowania Huygensa.
Takie zjawiska szybkiej zmiany warunków atmosferycznych na Tytanie są rzadkie, i udało się je zaobserwować dopiero w ostatnim czasie. Najlepszym sposobem na wyszukiwanie zmian tego typu są skoordynowane, systematyczne obserwacje za pomocą kilku teleskopów, prowadzone dopiero od kilku lat.
Za pomocą 3-metrowego teleskopu IRTF i 8-metrowego teleskopu Gemini North prowadzono obserwacje przez okres ponad 2 lat. Podczas tego czasu na półkuli południowej Tytana trwało lato (na początku wczesne, a na końcu okresu badań późne) i na całym globie zaobserwowano tylko kilka chmur.
13 kwietnia 2009r IRTF wykrył szybkie zmiany w formowaniu się chmur na Tytanie. Następnej nocy i podczas kolejnych nocy obserwacyjnych wykonywano dokładniejsze zdjęcia Tytana za pomocą Gemini North. Pokazały one zaczątkowy system chmur na szerokości geograficznej 30st S. Dodatkowe chmury pojawiły się następnie blisko równika i w południowej strefie polarnej.
Obserwacje chmur w tych miejscach świadczą, że obecne modele atmosfery Tytana nie odpowiadają rzeczywistości. Według nich chmury w strefie równikowej nigdy nie powinny powstawać. Jednak występowanie kanałów w strefie lądowania Huygensa, uformowanych prawdopodobnie przez opady świadczy, że zjawiska takie występują tam co jakiś czas.
Chmury nie powinny też występować wokół bieguna południowego w obecnej porze roku. Po dotarciu sondy Cassini do układu Saturna znaleziono je w tym miejscu na początku lata, ale model zakładał, że powinny zanikać od połowy do końca lata. Zebrane informacje świadczą też, że duża aktywność chmur w jednym miejscu na Tytanie może wywołać ich formowanie w innym miejscu globu. Prawdopodobne staje się więc, że kanały w strefie równikowej powstawały podczas dużych, rzadko występujących opadów.
Rok Tytana trwa 30 lat ziemskich, do tej pory takie precyzyjne i systematyczne obserwacje zostały wykonane tylko dla jednej pory roku. Zrozumienie pogody Tytana wymaga więc jeszcze wielu lat systematycznych obserwacji.
(NASA)
