Trzynastego lutego nastąpił bliski przelot planetoidy 2016 CM194. Minimalny dystans wyniósł około 77 tysięcy kilometrów.
Moment przelotu 2016 CM194 nastąpił 13 lutego z maksymalnym zbliżeniem około godziny 08:47 CET. Minimalny dystans pomiędzy tą planetoidą a Ziemią wyniósł około 77 tysięcy kilometrów, czyli 0,2 średniej odległości do Księżyca.Średnicę 2016 CM194 wyznaczono na około 10 metrów. Dla porównania meteoryt czelabiński, który 15 lutego 2013 roku rozpadł się nad Rosją, miał średnicę 17-20 metrów. 2016 CM194 jest zatem mniejszym obiektem i raczej jedynie niewielkie odłamki by mogły przetrwać przejście przez atmosferę.
Jest to szósty wykryty bliski przelot planetoidy lub meteoroidu w 2016 roku. W zeszłym roku wykryto łącznie 24 takie przeloty, a w 2014 roku było ich 31. Bardzo dużo przelotów wciąż nie zostaje rozpoznanych. Dzieje się tak w szczególności w przypadku przelotów po stronie dziennej, kiedy niemożliwe lub bardzo trudne są naziemne obserwacje astronomiczne.
Wnętrze meteorytu czelabińskiego / Credits – Science/AAAS
Mijają właśnie trzy lata od pamiętnego bolidu czelabińskiego. Zebrana materia jest wciąż badana przez różne zespoły naukowców z całego świata. Laboratoryjne analizy zebranych okazów wykazały, że jest to typowy meteoryt kamienny (chondryt) typu LL5. Planetoida 25143 Itokawa, którą odwiedziła japońska sonda Hayabusa, jest także typu LL5. Około 10% zbieranych chondrytów na Ziemi należy do typu LL. W składzie tego meteorytu jest jest duża ilość oliwinów i piroksenów, natomiast mało żelaza metalicznego. Największy odnaleziony fragment tego meteorytu miał 654 kg. Całkowita masa meteorytu czelabińskiego została oszacowana na około 9100 ton, więcej od wieży Eiffela w Paryżu (7300 ton).
Analiza składu izotopowego materii z tego meteorytu sugeruje, że bolid pochodził z obiektu lub obiektów, które łącznie doświadczyły przynajmniej ośmiu dużych kolizji z innymi obiektami. Najstarsze z tych kolizji nastąpiły podczas powstawania Układu Słonecznego, około 4,4 – 4,5 miliarda lat temu. Najmłodsza z dużych kolizji nastąpiła zaledwie 27 milionów lat temu. Sam bolid czelabiński przemieszczał się w Układzie Słonecznym przez zaledwie 1,2 miliona lat temu. Jest możliwe, że do podzielenia większego ciała na mniejsze doszło wskutek dość bliskiego przejścia obok Ziemi, co doprowadziło do fragmentacji. Jest więc możliwe, że w pobliżu naszej planety przebywa wciąż pewna populacja “bolidów czelabińskich”.
Smuga kondensacyjna po meteorycie czelabińskim / Credits: Marat Akhmetalyev
Co więcej, naukowcom udało się wyznaczyć prawdopodobną orbitę bolidu czelabińskiego. Przed wejściem w atmosferę Ziemi, bolid czelabiński miał orbitę o peryhelium w zakresie 0,74 – 0,77 jednostki astronomicznej i aphelium w odległości 2,30 – 2,91 jednostki astronomicznej. Orbita tego bolidu była dość dynamiczna, często (w skali astronomicznej) zakłócana przez Ziemię, Wenus i Jowisza. Udało się także wyznaczyć grupę kilkudziesięciu planetoid, z których mógł powstać bolid czelabiński. Spośród nich najbardziej prawdopodobnym “rodzicem” wydaje się być planetoida o oznaczeniu 2011 EO40, należąca do grupy Apollo.
Średnica 2011 EO40 to około 200 metrów. Ten obiekt jest na tyle duży, by poważnie zagrozić poważnie powierzchni Ziemi. Na szczęście, przynajmniej do 22. wieku wszystkie bliższe przeloty tej planetoidy nastąpią w odległości przynajmniej kilku milionów kilometrów od naszej planety.
Orbita 2011 EO40 / Credits – JPL, NASA
(HT, Arxiv)
