Dane obserwacyjne planety karłowatej 2002 TC302 sugerują, że wokół tego obiektu może krążyć stosunkowo duży księżyc.
Obiekt “trans-Neptunowy” (TNO) o oznaczeniu 2002 TC302 został odkryty w 2002 roku za pomocą obserwatorium Palomar. Późniejsza analiza obrazów pozwoliła na wykrycie tego obiektu w danych od 2000 roku. Łącznie do 2018 roku różne obserwatoria wykonały ponad 100 obserwacji 2002 TC302. Te obserwacje pozwoliły na określenie m.in. rozmiarów (około 585 km), orbity (czas obiegu około 410 lat) i charakterystyki orbity (rezonans 2:5 z Neptunem). Na podstawie tych danych 2002 TC302 klasyfikowany jest jako kandydat na planetę karłowatą.Pod koniec stycznia 2018 roku 2002 TC302 wykonała zakrycie (krótkie “zaćmienie”) gwiazdy. To zaćmienie było widoczne w Europie gdzie astronomowie z kilku państw wykonali pomiary. Łącznie uzyskano 12 pozytywne obserwacji zakrycia gwiazdy i cztery “negatywne” (które same w sobie przynoszą także ważne informacje o kształcie, rozmiarach i pozycji obiektu). Podobne obserwacje wykonano dla planetoidy 2014 MU69 przed przelotem sondy New Horizons – uzyskane dane okazały się być bardzo podobne do danych z przelotu.
Analiza danych z zaćmienia wykazała ciekawą różnicę w stosunku do wcześniejszych obserwacji. Przede wszystkim, 2002 TC302 okazał się być mniejszym obiektem o średnicy około 500 km. Te brakujące 85 km jest dużą zagadką dla astronomów. Jedną z możliwych odpowiedzi jest stosunkowo duży księżyc krążący bardzo blisko 2002 T302.
Jeśli 2002 TC302 posiada księżyc o średnicy około 200 km, krążący w odległości około 2000 km, wówczas naziemne (i kosmiczne) obserwatoria nie są w stanie rozdzielić obu obiektów. Tego typu orbita dla obu obiektów sugeruje wspólne pochodzenie. Warto tu dodać, że planetoida 2014 MU69, składająca się z dwóch części, jest wynikiem bardzo powolnego złączenia dwóch obiektów w jedną całość. Kilka innych obiektów krążących wokół Słońca poza Neptunem również wydaje się mieć wydłużony kształt – będący prawdopodobnie wynikiem złączenia dwóch (lub więcej!) obiektów. Te obserwacje mogą sugerować, że procesy łączenia nadal zachodzą w zewnętrznym Układzie Słonecznym . Duży 2002 TC302 może być przykładem tego procesu.
Niestety, jak na razie najlepszym sposobem na odkrycie sekretów 2002 TC302 jest wyczekiwanie na kolejne zakrycie gwiazdy. Tego typu zjawiska są stosunkowo rzadkie i wymagają dobrego planowania oraz precyzyjnych danych na temat pozycji słabszych gwiazd. Te zaś są dostępne od stosunkowo niedawna – m.in. dzięki astrometrycznej misji Gaia.
(Arxiv)
