Pomimo coraz mniejszych rozmiarów Wielka Czerwona Plama zdaje się nie słabnąć.
Wielka Czerwona Plama (WCP) to największy huragan w Układzie Słonecznym. WCP istnieje już przynajmniej od początku XIX wieku, choć niektóre dawne zapiski astronomiczne sugerują, że ten huragan był mocno rozbudowany nawet w XVII wieku.Od lat 30. zeszłego wieku astronomowie raportują kurczenie się WCP. Pod koniec XIX wieku średnica tego huraganu sięgały 41 tysięcy kilometrów w najszerszym przekroju. W 1979 roku było to „zaledwie” 23 tysiące kilometrów. Półtorej dekady później, w 1995 roku, kosmiczny teleskop Hubble (HST) zmierzył średnicę WCP – było to już 21 tysięcy kilometrów. Pod koniec zeszłej dekady, w 2009 roku, średnica WCP wynosiła tylko 18 tysięcy kilometrów. Natomiast w 2014 roku średnica WCP wyniosła zaledwie 16,5 tysiąca kilometrów.
W lipcu 2017 roku sonda Juno wykonała przelot nad WCP. Sonda wówczas przeleciała ponad centralną częścią tej formacji na wysokości około 9000 kilometrów. W trakcie przelotu wszystkie instrumenty badawcze sondy prowadziły obserwacje, poszerzając naszą wiedzę o tym huraganie. Wyniki z przelotu, wzbogacone o obserwacje z dalszych odległości, przedstawiono w grudniu 2017. Natomiast w maju 2019 zaobserwowano kilkutygodniową wyraźną zmianę kształtu WCP.
Dla wielu naukowców to sygnał, że WCP może zaniknąć w ciągu kilku najbliższych dekad. Jednak nie wszyscy naukowcy są co do tego zgodni. Philip Marcus z University of California uważa, że pomimo zmiany rozmiarów, WCP wcale nie słabnie. Co więcej nie wydaje się także, by zmieniały się procesy sterujące tym huraganem – jego “funkcjonowanie” pozostaje na tym samym poziomie. Może to oznaczać, że WCP zmienia cyklicznie swoje rozmiary (oraz kształt), ale nie jest “młodym” tworem.
Jak na razie niewiele wiemy o procesach we wnętrzu Jowisza. Dużo wniosła sonda Juno, krążąca wokół Jowisza od 2016 roku. Sonda może krążyć wokół tego gazowego giganta przez kilka najbliższych lat – o ile NASA zadecyduje wydłużyć misję Juno.
(NASA, S)
