NASA wybrała cztery miejsca na powierzchni planetoidy Bennu, skąd sonda OSIRIS-REx może pobrać próbki.
Sonda Origins, Spectral Interpretation, Resource Identification, Security, Regolith Explorer (OSIRIS-REx) dotarła do planetoidy 101955 Bennu 3 grudnia 2018 roku. Przez kolejne miesiące sonda fotografowała tę planetoidę, dokonując różnych odkryć, w tym wody.Podstawowym celem misji OSIRIS-REx jest zebranie minimum 60 gramów materii z powierzchni planetoidy i sprowadzenie tej próbki na Ziemię.
W sierpniu 2019 NASA poinformowała o wyborze czterech kandydatów na lądowisko OSIRIS-REx. Spośród tych czterech kandydatów NASA zamierza do grudnia 2019 wybrać dwa lądowiska, z których potem jedno zostanie uznane za “podstawowe”, zaś drugie za “rezerwowe”.
Te potencjalne miejsca lądowania otrzymały następujące (nieoficjalne) nazwy: Nightingale, Kingfisher, Osprey i Sandpiper. Dwa z nich leżą wewnątrz płytkich kraterów, zaś dwa pozostałe wydają się być miejscami na “równinach” tej planetoidy.
Długa droga do i z Bennu
Start amerykańskiej sondy OSIRIS-REx nastąpił w nocy z 8 na 9 września 2016. Podstawowym celem tej misji są zaawansowane badania planetoidy 101955 Bennu, w tym pobranie próbek z powierzchni tego obiektu.
Przez kolejne dwa lata sonda podróżowała po wewnętrznym Układzie Słonecznym. Pierwsze zdjęcia planetoidy Bennu o większej rozdzielczości OSIRIS-REx przesłała pod koniec października 2018. Do planetoidy sonda dotarła 3 grudnia 2018 roku. Odlot sondy w kierunku naszej planety powinien nastąpić w marcu 2021 roku, a powrót kapsuły na Ziemię jest planowany na 24 września 2023 roku.
OSIRIS-REx jest trzecią misją NASA w ramach programu New Frontiers (pierwszą jest sonda New Horizons, drugą – Juno). Sonda została zbudowana pod nadzorem koncernu Lockheed Martin. Inicjatorami misji jest Centrum Lotów Kosmicznych im. Goddarda oraz uczelnia University of Arizona. Swój wkład kadrowy, naukowy lub techniczny mają również: Francja, Kanada, Niemcy, Wielka Brytania, i Włochy. Misja kosztowała 983 mln. USD, włączając jej wyniesienie. OSIRIS ma 3 metry wysokości, 6,2 metra szerokości i masę startową 2106 kilogramów, z czego 1223 kg to paliwo – hydrazyna, dla systemu 23 silniczków manewrowych (sprawdzonego w misjach MRO i MAVEN). Posiada dwa panele ogniw słonecznych o powierzchni 8,5m² i wydajności do 3 kW.
(NASA)
