Drugiego stycznia NASA przedstawiła pierwsze wyniki z przelotu sondy New Horizons obok planetoidy 2014 MU69. Oczom naukowców ukazał się bardzo ciekawy podwójny obiekt.
W czerwcu 2018 roku rozpoczęła się faza aktywnego zbliżania sondy New Horizons (NH) do planetoidy 2014 MU69 (nieoficjalna nazwa – “Ultima Thule”). Jest to kolejny przelot NH, która dotychczas zbliżyła się do planetoidy 132524 APL (czerwiec 2006), do Jowisza (28 lutego 2007) i Plutona (główny cel wyprawy sondy – 14 lipca 2015).Maksymalne zbliżenie sondy NH do 2014 MU69 nastąpiło 1 stycznia około 06:33 CET. Około godziny 16:30 CET do Ziemi dotarło potwierdzenie udanego przelotu NH obok 2014 MU69. Minimalny planowany dystans do 2014 MU69 wynosił 3500 km. Dla porównania – sonda przeleciała ponad Plutonem w odległości około 12500 km.
Pierwsze wyniki z przelotu obok 2014 MU69
31 grudnia i 1 stycznia NASA opublikowała obrazy 2014 MU69 jeszcze sprzed przelotu. Planetoida okazała się być podłużnym obiektem o długości około 30-35 km. Na więcej informacji czekano, aż NH prześle pierwszy zestaw danych po wykonaniu przelotu, co nastąpiło pomiędzy 1 a 2 stycznia 2019.
Porównanie kształtu 2014 MU69 z wcześniejszymi naziemnymi obserwacjami / Credits – NASA TV
Pierwsze wyniki naukowe z przelotu NASA zaprezentowała drugiego stycznia w godzinach wieczornych (czasu polskiego). Oczom naukowców ukazał się podwójny złączony obiekt (ang. “contact binary”). Obiekt okazał się być w zasadzie taki sam jak wykazały obserwacje naziemne podczas “zaćmień” gwiazd przez 2014 MU69. Tak duża precyzja pomiarów jest częściowo wynikiem technik satelitarnych – a konkretnie wykorzystania sygnału nawigacji satelitarnej (GNSS) do precyzyjnego pozycjonowania poszczególnych teleskopów, które wykonały obserwacje “zaćmienia” 2014 MU69.
2014 MU69 odbija około 6 – 13% padającego światła. Jest to bardzo ciemny obiekt. Najjaśniejszy obszar tej planetoidy to region złączenia dwóch części 2014 MU69. Naukowcy misji New Horizons uważają, że obszar “szyjki” tej planetoidy to miejsce, w którym znajdują się najdrobniejsze cząstki. Te cząstki z czasem także mogą powoli migrować do obszaru szyjki.
Kolorystyka powierzchni 2014 MU69 / Credits – NASA TV
Większość powierzchni 2014 MU69 jest koloru czerwonego, choć już teraz zauważalne są pewne różnice w “natężeniu” tego koloru. Różnice mogą sugerować nieco inny skład powierzchni 2014 MU69.
Ten czerwonawy kolor jest bardzo podobny do koloru innych “klasycznych” obiektów Pasa Kuipera. Za czerwonawy kolor może odpowiadać promieniowanie słoneczne, które przez miliardy lat naświetlało “egzotyczne” lody na powierzchni 2014 MU69, powodując ich poczerwienienie. Ta kwestia, a w szczególności skład powierzchni 2014 MU69, zostanie wyjaśniona w trakcie analizy reszty danych z przelotu.
Ponadto, udało się wyznaczyć okres obrotu 2014 MU69. Wynosi on około 15 godzin (plus minus jedna godzina).
Jak na razie trudno dostrzec na powierzchni 2014 MU69 kratery lub inne szczegóły powierzchni. Ma to związek z położeniem Słońca (głównego źródła światła), które było niemal dokładnie za sondą NH. To położenie Słońca “spłaszcza” powierzchnię, gdyż nie widać tam żadnych cieni. Kolejne zdjęcia przesłane przez NH będą już wykonane z innej perspektywy. Niemniej jednak już teraz naukowcy uważają, że na powierzchni 2014 MU69 mogą znajdować się wzgórza oraz żleby.
Jak na razie sonda przesłała mniej niż 1% danych z przelotu. Pierwsze przesłane zdjęcia mają maksymalną rozdzielczość 300 metrów na piksel. Najlepsze zdjęcia 2014 MU69 mają mieć rozdzielczość nawet 35 metrów na piksel.
Przelot NH obok 2014 MU69 jest komentowany w wątku na Polskim Forum Astronautycznym.
Ważne: artykuł chroniony prawem autorskim, co oznacza że wszelkie prawa, w tym Autorów i Wydawcy są zastrzeżone. Zabronione jest dalsze rozpowszechnianie tego artykułu w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody ze strony właściciela serwisu Kosmonauta.net – firmy Blue Dot Solutions. Napisz do nas wiadomość z prośbą o wykorzystanie. Niniejsze ograniczenia dotyczą także współpracujących z nami serwisów.
(NASA, NH)
