Skąd przybyła do nas 1I/2017 U1?

Trwają obserwacje i badania międzygwiezdnego przybysza – planetoidy 1I/2017 U1. Skąd przybył do nas ten obiekt?

W wewnętrznym Układzie Słonecznym ta “kometa” poruszała się z dużą prędkością. W peryhelium prędkość tego obiektu przekroczyła 85 km/s. Trajektoria orbity i dodatkowe wyliczenia pozwoliły na jednoznaczne zweryfikowanie natury tego niecodziennego gościa: spoza Układu Słonecznego. Jest to pierwsze tego typu odkrycie.

Po dyskusji wewnątrz International Astronomical Union (IAU), postanowiono wprowadzić nowe oznaczenie dla takich międzygwiezdnych wędrowców. Obiekt otrzymał oznaczenie 1I/2017 U1 i nazwę Oumuamua.

W momencie wykrycia 1I/2017 U1 znajdowała się zaledwie 0,2 jednostki astronomicznej od Ziemi. Prawdopodobnie częściowo dzięki temu ta planetoida została odkryta – inne międzygwiezdne obiekty przelatują w pobliżu Słońca w większej odległości od naszej planety, a co za tym idzie – znacznie trudniej je wykryć przez obserwatoria astronomiczne.

Trajektoria orbity 1I/2017 U1 / Credits – ESO, M. Kornmesser, L.Calcada, Azul Cobalto

Zaskakujący kształt 1I/2017 U1?

Aktualnie trwa seria obserwacji 1I/2017 U1. Pierwsze opublikowane wyniki obserwacji 1I/2017 U1 nie były dość zaskakujące: z obserwacji wynikało planetoida ma bardzo podłużny kształt – około 30 x 30 x 180 metrów (stosunek długości ok. 1:6). Okres obrotu wynosi ponad osiem godzin. Kolor 1I/2017 U1 jest czerwonawy lub “rdzawy” – dość podobny do wielu obiektów w naszym Układzie Słonecznym, w szczególności do niektórych przedstawicieli planetoid trojańskich Jowisza.

Kilka dni później pojawiła się kolejna publikacja naukowa. Dwudziestego listopada Europejskie Obserwatorium Południowe (ESO) opublikowało informacje o wynikach pomiarów innej grupy astronomów. Praca podsumowująca badania zespołu pod przewodnictwem Karen Meech z hawajskiego Institute of Astronomy została opublikowana na łamach prestiżowego czasopisma Nature. Do pomiarów wykorzystano potężne obserwatorium o nazwie Bardzo Duży Teleskop (VLT). Wyniki okazały się bardzo zaskakujące.

Przede wszystkim 1I/2017 U1 okazała się być dłuższym obiektem. Zespół Karen Meech uważa, że 1I/2017 U1 ma przynajmniej 400 metrów długości. Możliwe zatem, że stosunek długości to w tym przypadku aż 1:10. Okres obrotu obiektu wynosi około 7,3 godziny. Nie wykryto oznak aktywności wokół 1I/2017 U1 – co raczej sugeruje, że jest to planetoida a nie kometa.

Tego typu obiekt nie przypomina żadnej planetoidy, jaką znamy z naszego Układu Słonecznego. Taki stosunek długości jest bardzo zaskakujący i jest obecnie przedmiotem innych obserwacji. Z dostępnych informacji wynika, że obserwacje wykonuje m.in. kosmiczny teleskop Hubble (HST) i wstępne wyniki będą znane na początku grudnia. Wówczas kształt 1I/2017 U1 zostanie jeszcze raz zweryfikowany.

Skąd przybyła do nas 1I/2017 U1?

1I/2017 U1 przybyła do nas z gwiazdozbioru Lutni, z obszaru około gwiazdy Wega. Jednakże, 300 tysięcy lat temu (czyli czas w jakim 1I/2017 U1 podróżowałaby od tej gwiazdy do nas) Wega znajdowała się w innym miejscu. Jest zatem pewne, że 1I/2017 U1 przybyła do nas od innej gwiazdy, znacznie dalej leżącej.

Wyliczenia sugerują, że 1I/2017 U1 bardziej “dryfowała” w lokalnej przestrzeni międzygwiezdnej z niewielką prędkością. Sugeruje to, że ten obiekt nie pochodzi ze środkowej części naszej Drogi Mlecznej, gdyż w takim przypadku prędkość obiektu byłaby znacznie większa. Co więcej, warto tu dodać, że nasze Słońce porusza się mniej więcej w kierunku gwiazdozbioru Lutni, stąd “przechwycenie” takiego “dryfującego” obiektu jest bardziej prawdopodobne.

Możliwe, że międzygwiezdna podróż po Drodze Mlecznej trwała nawet i setki milionów albo i kilka miliardów lat. W tym czasie planetoida mogła się zbliżyć do innych gwiazd a nawet i wykonać przelot podobny do tego obok naszego Słońca. W takim przypadku czerwona powierzchnia 1I/2017 U1 jest zrozumiała, gdyż wystawienie na promieniowanie z różnych gwiazd, w tym znacznie potężniejszych od Słońca, spowodowało zmianę na ten kolor.

Układ, w którym 1I/2017 U1 powstał, prawdopodobnie posiadał odpowiednika naszego Jowisza i/lub Neptuna. Dzięki takiej masywnej planecie możliwe było “wyrzucenie” 1I/2017 U1 poza układ planetarny w otchłań przestrzeni międzygwiezdnej naszej Drogi Mlecznej. To z kolei sugeruje, że gazowe giganty, krążące tak jak w naszym Układzie Słonecznym – z dala od swych gwiazd – są powszechne we Wszechświecie.

Czy 1I/2017 U1 może być sztucznym obiektem?

Prawie bez wątpienia 1I/2017 U1 jest naturalnym obiektem, powstałym w układzie planetarnym podobnym do naszego. Oczywiście, istnieje znikome, ale niezerowe prawdopodobieństwo, że 1I/2017 U1 jest sztucznym obiektem, stworzonym przez inną cywilizację. Ta możliwość rozpala wyobraźnię mediów na całym świecie – szczególnie po doniesieniach o kształcie.

Jeśli 1I/2017 U1 jest sztucznym obiektem – sondą z innego układu planetarnego – wówczas z pewnością od dawna nie jest to aktywny obiekt. Kształt zmiany jasności nie jest regularny, co sugeruje duże niejednorodności na powierzchni tego obiektu. Okres obrotu (ponad 8 godzin) sugeruje raczej bezwładne dryfowanie, podobne do sztucznych satelitów, nad którymi utracono kontrolę. Te dwa fakty sugerują, że 1I/2017 U1 jest naturalnym obiektem.

Ważne: artykuł chroniony prawem autorskim, co oznacza że wszelkie prawa, w tym Autorów i Wydawcy są zastrzeżone. Zabronione jest dalsze rozpowszechnianie tego artykułu w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody ze strony właściciela serwisu Kosmonauta.net – firmy Blue Dot Solutions. Napisz do nas wiadomość z prośbą o wykorzystanie. Niniejsze ograniczenia dotyczą także współpracujących z nami serwisów.