Kilka godzin temu doszło do pomyślnego startu rakiety Delta II i wyniesienia na właściwą orbitę satelity badawczego SMAP dla agencji NASA.
Widok z górnego stopnia na uwolnionego satelitę SMAP / Credits: ULA/NASA
Misja SMAP
Celem amerykańskiej misji satelity SMAP (Soil Moisture Active Passive) jest stworzenie globalnej mapy wilgotności gleby na całej Ziemi. W czasie planowanej na trzy lata misji naukowej satelita SMAP wielokrotnie zbada dystrybucję wody w glebie, co pozwoli na lepsze zrozumienie zjawiska obiegu wody w naturze. Zebrane dane posłużą do lepszego prognozowania pogody, pomogą w zarządzaniu zasobami naturalnymi, a także wesprą procesy w rolnictwie.
Prace nad rozwojem satelity SMAP rozpoczęły się w 2008 roku, bazując na anulowanej trzy lata wcześniej z powodu cięć w budżecie misji Hydros. Satelita SMAP posiada masę niecałych 950 kilogramów i będzie prowadził badania w sposób aktywny i pasywny. Aktywnym elementem oprzyrządowania satelity jest działający na paśmie L radar syntetycznej apertury (SAR), tymczasem elementem pasywnym jest radiometr. Działanie tych elementów możliwe będzie dzięki antenie satelity o średnicy 6 metrów.
Wizja artystyczna satelity SMAP w czasie pracy na orbicie wokół Ziemi / Credits: NASA/JPL
Radar SAR będzie nadawał sygnały, a następnie analizował rozproszenie sygnału (odbitego od gleby). Rozdzielczość pracy tego instrumentu wynosić będzie od jednego do trzech kilometrów. Radiometr z kolei będzie zbierał dane na podstawie analizy emitowanego przez powierzchnię promieniowania mikrofalowego. W tym wypadku dane będą dokładniejsze, pomimo rozdzielczości wynoszącej około czterdziestu kilometrów. Naukowcy po scaleniu danych pochodzących z obu instrumentów uzyskają dane o rozdzielczości dziesięciu kilometrów.
Ładunek dodatkowy
Wraz z satelitą SMAP na orbitę wyniesione zostały cztery miniaturowe jednostki w ramach programu ELaNa (Educational Launch of Nanosatellites) agencji NASA. Satelitą w standardzie CubeSat 3U jest ExoCube, którego celem będzie obserwacja rozkładu cząstek i jonów tlenu, wodoru i helu, a także cząstek azotu w górnej warstwie atmosfery.
Dwa nanosatelity – FIREBIRD-IIA i IIB – to jednostki należące do rodziny FIREBIRD (Focused Investigations of Relativistic Electron Burst, Intensity, Range and Dynamics). W ramach tego programu prowadzone są badania mikrowyładowań w pasach radiacyjnych Van Allena.
Ostatnim „małym pasażerem” jest GRIFEX (Geostationary Coastal and Air Pollution Events Read-Out Integrated Circuit In-Flight Performence Experiment). Ten CubeSat ma za zadanie przeprowadzić demonstrację technologii RIOC (Read-out Integrated Circuit) dla przyszłej misji badającej zanieczyszczenia w atmosferze – GEO-CAPE.
Jeden z ostatnich startów rakiety Delta II
Start rakiety Delta II 31 stycznia 2015 roku / Credits: ULA
W dzisiejszym locie wykorzystano konfigurację 7320-10C – rakieta składała się z dwóch stopni. Pierwszym stopniem był Extra-Extended Long Tank Thor, natomiast drugim jednostka Delta-K. Dodatkowy ciąg rakiecie zapewniały trzy stopnie GEM-40 zasilane paliwem stałym. Dzisiejsza misja była 153. w wykonaniu rakiety Delta II, w tym 130. w konfiguracji 7000-.
Rakiety Delta II wykorzystywane są od 1989 roku. Od tamtej pory jedna trzecia misji dotyczyła wynoszenia satelitów konstelacji GPS. Obecnie w manifeście lotów tej rakiety znajdują się jeszcze dwie misje – obie najwcześniej w 2017 roku – i dotyczyć będą satelitów JPSS i ICESat-II. Istnieją także podzespoły do zbudowania ostatniej rakiety Delta II, jednak nie wiadomo czy kiedykolwiek lot taki się odbędzie.
(NSF, NASA)
