Koniec Envisata!

0

Europejska Agencja Kosmiczna oficjalnie ogłosiła koniec misji satelity Envisat – swojego flagowego statku dedykowanego obserwacji Ziemi.

Europejska Agencja Kosmiczna (ESA) wydała 9 maja oficjalny komunikat potwierdzający nieoczekiwanie zakończenie misji satelity Envisat. Zaledwie parę tygodni po 10. rocznicy pracy na orbicie kontakt z satelitą nagle został przerwany. Nie ma go od 8 kwietnia. Przez miesiąc ESA, wraz z partnerami z zagranicy, starała się nawiązać komunikację ze statkiem, ale bezskutecznie.

Inżynierowie ESA i producenta statku starali się poznać przyczyny awarii satelity, gdyż wcześniej nie było oznak degradacji sygnałów odbieranych z Envisata. Mimo wysyłania komend do niego przez sieć różnych stacji naziemnych, nie było żadnej reakcji. ESA pozyskała nawet zdjęcia optyczne statku wykonane przez francuskiego satelitę Pleiades. Przyczyny zachowania się satelity nie są jednak nadal znane. Wina może leżeć w usterce układu zasilania, systemu telemetrii i telekomend, albo stałego spięcia, powodującego wejście satelity w permanentny tryb bezpieczeństwa ‘safe-mode’. Możliwe też, że satelita napotkał błąd podczas przechodzenia do takiego stanu, albo polecenia zostały źle wykonane i statek tkwi w stanie pośrednim.

Najdokładniejsza mapa świata z uwzględnieniem rodzaju wegetacji / Credits: ESA 	ESA oficjalnie zakończyła misję satelity, ale informuje jednocześnie, że jeszcze przez dwa miesiące będzie starała się o “wskrzeszenie” urządzenia. Szanse na to są jednak nikłe.

Agencja łatwo nie zrezygnuje z prób reaktywacji satelity, gdyż jest on niezwykle ważnym statkiem dla naukowców na całym świecie. Od 10 lat dostarczył ponad 1000 terabajtów unikalnych danych o pogodzie, klimacie i środowisku na Ziemi. Jego dziesięć instrumentów badawczych prowadziło takie badania i obserwacje jak:

  • prognozowanie stanu mórz w różnych skalach czasowych
  • monitorowanie temperatury powierzchni mórz, niektórych składników atmosfery (np. ozonu), niektórych cech atmosfery (takich jak temperatura, ciśnienie, wilgotność, wysokość chmur, bilans promieniowania)
  • monitorowanie koloru oceanów (na potrzeby rybołówstwa) i zanieczyszczeń
  • badania nagrzewania oceanów i wymiany cieplnej
  • badania interakcji między atmosferę, lądami i lodowcami
  • badania składu atmosfery i procesów w niej zachodzących
  • badania zmienności i dynamiki oceanów
  • badania charakterystyki pokrywy lodowej, jej rozmieszczenia i dynamiki
  • obserwacje procesu wegetacji w korelacji z dostarczaną energią i dostępną wodą
  • obserwacja zanieczyszczeń oceanów (pochodzenia naturalnego i sztucznego)
  • wspomaganie międzynarodowych programów badawczo – naukowych (np. GCOS, IGBP)
  • mapowanie i detekcja pokryw śniegowych i lodowych
  • monitorowanie zjawisk i zanieczyszczeń przybrzeżnych
  • monitorowanie ruchu statków i okrętów
  • monitorowanie obszarów leśnych i agrarnych
  • monitorowanie wilgotności gleb
  • badania zasobów mineralnych i własności geologicznych
  • badania hydrologiczne
  • wspomaganie rybołówstwa na wodach przybrzeżnych

Morze Bałtyckie latem zobrazowanMorze Bałtyckie latem, zobrazowane przez satelitę Envisat, 11 lipca 2010 / Credits - ESAy przez satelitę Envisat, 11 lipca 2010 / Credits - ESAObserwacje te wykorzystano w około 2500 publikacji naukowych. Ponieważ w obserwacjach naukowych ogromną rolę odgrywa ciągłość zbierania danych, Agencja liczyła, że Envisat będzie wykonywał swoją pracę do czasu aż na orbitę trafią satelity mogące kontynuować jego pomiary. Chodzi tu głównie o satelity Sentinel programu GMES. Envisat pracował odrobinę za krótko, jego następcy są niestety nadal na Ziemi.

W trakcie 10 lat pracy Envisat był świadkiem stopniowego pomniejszania się lodów Arktyki i otwierania się szlaków morskich koło niej w miesiącach letnich. Przyczynił się do lepszego zrozumienia prądów morskich i przemieszczania się chlorofilu w oceanach. Obserwował wzrost zanieczyszczenia środowiska w Azji i jego stabilizowanie się w Europie i Ameryce Północnej. Mierzył również zmienność warstwy ozonowej nad Antarktydą. Zdjęcia wykonywane przez Envisata pozwalały na śledzenie wykorzystania gruntów na Ziemi i efektów wylesiania. Przyrządy radarowe mierzyły przemieszczenia się gruntu towarzyszące trzęsieniom ziemi i erupcjom wulkanicznym. Statek pośrednio ratował również ludzkie życia i majątek, uczestnicząc w zbieraniu informacji o klęskach żywiołowych, np. dla Międzynarodowej Karty Przestrzeni Kosmicznej i Kataklizmów.

Zobacz też:

Comments are closed.