Trwają prace koncepcyjne nad strategią eksploracji w ramach Flexible Path. W tej chwili rozpatrywane są dwie strategie poza niską orbitą wokółziemską – “Lunar First” i “Asteroid First”. Cel nadrzędny obu strategii jest ten sam – planeta Mars.
Od kilkunastu miesięcy trwają prace nad potencjalnymi celami lotów załogowych. Koncepcje są przedstawiane nie tylko przez NASA, ale i przez firmy kooperujące, np. Lockheed Martin czy Bigelow Aerospace. Po oficjalnej prezentacji nowej architektury rakiety nośnej (SLS) prace w NASA skupiły się na przedstawieniu spójnej koncepcji wykorzystania rakiet nośnych do lotów poza niską orbitę wokółziemską (LEO).
Wydaje się, że większość prac koncepcyjnych prowadzonych przez NASA i kooperujące firmy (głównie Boeing) toczy się w dwóch kierunkach – “Lunar First” i “Asteroid First”. Wedle tej pierwszej strategii loty załogowe poza LEO powinny najpierw skoncentrować się na powrocie na Srebrny Glob, a następnie na planetoidach bliskich Ziemi (NEO), jako pośrednim celu przed wyprawą w kierunku planety Mars. “Lunar First” wykorzystywałby uproszczony i znacznie lżejszy, wielorazowego użytku lądownik księżycowy o całkowitej masie 15 ton (w tym 8,6 tony paliwa), zdolny do doprowadzenia przynajmniej dwóch astronautów na powierzchnię Srebrnego Globu. Do lotu na powierzchnię naszego naturalnego satelity mogłoby dojść poprzez jeden z punktów Lagrange układu Ziemia-Księżyc, gdzie znajdowałaby się “platforma eksploracyjna”, czyli mały kompleks złożony z kilku modułów ciśnieniowych. Ten kompleks pełniłby rolę stacji przesiadkowej oraz paliwowej (ciekły tlen/metan) dla lądownika księżycowego. Użycie takiej “platformy eksploracyjnej” pozwoliłoby na przetestowanie i modyfikacje sprzętu, który docelowo miałby być wykorzystany w trakcie misji w kierunku Czerwonej Planety.
Pierwsze loty załogowe w kierunku tego kompleksu mogłyby się odbyć bezpośrednio po misjach SLS-1 (bezzałogowy test rakiety oraz kapsuły MPCV Orion, grudzień 2017) i SLS-2 (załogowy, wokółksiężycowy test kapsuły MPCV Orion, planowany na lata 2018-2021), czyli do 2022 roku. Wykorzystanie lądownika księżycowego wielokrotnego użytku pozwoliłoby na znaczną redukcję kosztów pojedynczych wypraw i tym samym zwiększenie częstotliwości lotów.
Według drugiej strategii o roboczej nazwie “Asteroid First” Czerwona Planeta miałaby być osiągnięta najpierw poprzez długoczasowe loty habitatu eksploracyjnego (wyniesionego przez rakietę SLS), a następnie poprzez loty do obiektów NEO oraz (w dalszej kolejności) lądowanie na Księżycu. Zanim odbyłby się lot do NEO nastąpiłaby seria coraz dłuższych misji na pokładzie habitatu eksploracyjnego – od 14 dni do nawet całego roku. Jednocześnie prowadzono by prace nad robotycznymi systemami, także do wsparcia załogowej eksploracji, które poprzedzałyby załogowe misje do planetoid NEO. Dzięki takim robotycznym wyprawom znane byłyby dokładne charakterystyki obiektów NEO, które potem odwiedziłaby misja załogowa. Takimi charakterystykami byłyby skład i kompozycja powierzchni planetoidy, okres obrotu, budowa (pojedyncze ciało albo złożone z kilku mniejszych części), obecność księżyców lub pola szczątków oraz ogólne warunki (termiczne i radiacyjne) w otoczeniu danego obiektu.
Pierwsza załogowa misja w kierunku planetoidy NEO mogłaby się odbyć w drugiej połowie przyszłej dekady, prawdopodobnie zależnie od orbity danego (być może jeszcze nieznanego) obiektu i całkowitego czasu misji. W prezentacjach pojawiaja się rok 2028, co raczej jest jedynie orientacyjną datą osiągnięcia technologicznych zdolności do lotu, nie uwzględniającą znanych obecnie orbit planetoid NEO. W tej chwili znane są dwie planetoidy NEO, do których lot byłby możliwy w 2028 roku – 2000 SG344 (średnica około 37 metrów) i 2006 RH120 (średnica zaledwie 4 metrów).
Co ciekawe, przy obu koncepcjach jest także mowa o “międzynarodowych partnerach”, którzy byliby odpowiedzialni za dostarczenie pewnej części modułów i instrumentów. Może to być wynik prognozy ograniczonych budżetów NASA (przynajmniej przez kilka kolejnych lat), które docelowo mogą wymusić bardziej intensywną współpracę pomiędzy różnymi agencjami kosmicznymi na polu astronautyki załogowej.
(NASA, NSF)