W prawdopodobnie ostatnim locie rakiety typu Delta II nastąpiło wyniesienie satelity NPP oraz sześciu pikosatelitów standardu CubeSat. Do startu doszło 28 października 2011 roku o godzinie 11:48 CEST z bazy Vandenberg w Kalifornii.
Od kilku lat trwał proces wycofywania rakiet Delta II ze służby. Ostatni (zaplanowany) lot tej rakiety przewidziano na 28 października 2011 roku. W tym starcie rakieta Delta II miała wynieść satelitę meteorologicznego NPP (NPOESS Preparatory Project) oraz sześć pikosatelitów w standarcie CubeSat.
Start nastąpił 28 października 2011 o godzinie 11:48 CEST i przebiegł zgodnie z założeniami. Wystrzelenie rakiety Delta II odbyło się z bazy Vandenberg w Kalifornii, z kompleksu startowego 2W. Satelita NPP został umieszczony na polarnej orbicie synchronicznej o wysokości około 820 km.
Celem misji NPP jest obserwacja Ziemi – głownie skupiona na chmurach, oceanach, atmosferze, pokrywach lodowych oraz wegetacji. Początkowo NPP miał być “jedynie” demonstratorem dla kolejnej generacji satelitów obserwujących naszą planetę (planowana seria NPOESS), których program został anulowany 1 lutego 2010 roku. W wyniki tej zmiany zadecydowano, by NPP stał się satelitą operacyjnym. Ponadto NPP ma zastąpić trzy starzejące się amerykańskie satelity obserwacji Ziemi – Aura, Aqua i Terra.
Doświadczenia z programu NPP zostaną wykorzystane przy budowie dwóch kolejnych generacji amerykańskich satelitów meteorologicznych – JPSS oraz DWSS. Programem JPSS ma zarządzać amerykańska cywilna agencja NOAA (przy współpracy z NASA), a DWSS ma być zarządzany przez amerykański Departament Obrony. Koszt całkowity NPP to około 1,5 miliarda dolarów amerykańskich – kolejne satelity bazujące na tej misji mają być około 4-5 razy tańsze.
Misja NPP została zaplanowana na około pięć lat. Co ciekawe, pierwszy satelita konstelacji JPSS ma zostać wyniesiony dopiero w 2017 roku. Stwarza to ryzyko powstania przerwy w amerykańskich obserwacjach Ziemi z niskiej orbity, gdyż poprzednie satelity agencji NOAA są już stosunkowo stare – poprzedni NOAA-19 (NOAA-N Prime) został wyniesiony na orbitę w 2009 roku. Do tej sytuacji może dojść w przypadku, jeśli NPP będzie działać krócej niż zakładano, a start JPSS-1 się opóźni. Może to mieć krytyczne znaczenie dla jakości prognoz pogody dla kontynentu amerykańskiego, który często doświadcza gwałtownych zjawisk, takich jak tornada czy huragany.
Oprócz NPP rakieta Delta II wyniosła sześć małych pikosatelitów standardu CubeSat w trzech zasobnikach typu PPOD. Nazwy tych CubeSatów to odpowiednio RAX-2, DICE-1, DICE-2, AubieSat-1, M-Cubed i E1P-U2. Największy z tych pikosatelitów to RAX-2 (Radio Auroral Explorer 2), zbudowany przez University of Michigan. Rozmiar RAX-2 to 3U (3 jednostki standardu CubeSat) i został on umieszony w oddzielnym zasobniku PPOD. Z kolei DICE-1 i DICE-2 (Dynamic Ionosphere CubeSat Experiment) to CubeSaty rozmiarów 1,5 U, zbudowane przez Utah State University. Te dwa CubeSaty zostały umieszczone w drugim zasobniku PPOD. W ostatnim, trzecim zasobniku PPOD znalazły się trzy CubeSaty o rozmiarach 1U – AubieSat-1 (Auburn University), M-Cubed (University of Michigan) i E1P-U2 (University of Montana i Montana Space Grant Consortium). Co ciekawe E1P-U2 to “potomek” utraconych MEROPE (stracony podczas nieudanego startu rakiety Dniepr w 2006 roku) i E1P (utracony w marcu tego roku podczas nieudanego lotu rakiety Taurus-XL). Przykład E1P-U2 pokazuje, że pikosatelity typu CubeSat można produkować w większych ilościach wciąż zachowując niski koszt całkowity programu.
(PFA, NSF, NASA)
