NASA oficjalnie przedstawia nową rakietę nośną

0

14 września 2011 roku, na specjalnej konferencji, NASA zaprezentowała formalną postać nowej ciężkiej rakiety nośnej w ramach architektury SLS (Space Launch System). Dzięki tej rakiecie NASA będzie zdolna wykonywać loty załogowe poza niską orbitę wokółziemską w ramach strategii Flexible Path. Pierwszy lot testowy powinien nastąpić pod koniec 2017 roku.

Informację ogłosili senatorowie Bill Nelson i Kay Bailey oraz administrator NASA Charles Bolden. Konferencja nadawana była na żywo z Białego Domu. Zaprezentowane rozwiązanie umożliwi rozpoczęcie eksploracji głębokiej przestrzeni kosmicznej przez ludzi w momencie, gdy Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS) na niskiej orbicie ziemskiej (LEO) obsługiwana będzie przez firmy z sektora prywatnego. Eksploracja będzie się odbywać w ramach strategii Flexible Path, której celem nadrzędnym jest planeta Mars – z lądowaniem człowieka około 2040 roku.

Architektura SLS składa się z elementów budowanych i wykorzystywanych w trakcie poprzednich programów – wahadłowców (STS) oraz anulowanego Constellation. Na podstawie tych programów wybrano następującą architekturę rakiety:

  • Pierwszy stopień rakiety: napędzany pięcioma silnikami RS-25D (docelowo wersja RS-25E),  paliwo i utleniacz – ciekły wodór i ciekły tlen. Pierwotnie wykorzystane zostaną silniki pochodzące z programu wahadłowców, następnie zastosowana zostanie uproszczona wersja rozwojowa tych silników rakietowych.
  • Rakiety pomocnicze: przynajmniej początkowo na paliwo stałe. Kilka tygodni temu pojawiła się informacja, że docelowo zostaną wprowadzone pomocnicze rakiety pochodzące z sektora komercyjnego.
  • Drugi (górny) stopień rakiety: napędzany budowanym i testowanym silnikiem J-2X, paliwo i utleniacz – ciekły wodór i ciekły tlen.
  • Nośność: od 70 do 130 ton, w zależności od wersji.
  • Pierwszy lot: koniec 2017 roku. Drugi lot tej rakiety może być załogowy, powinna w niej polecieć kapsuła MPCV Orion.

Wykorzystanie tego samego paliwa i utleniacza na pierwszym i drugim stopniu rakiety poparte zostało w myśl wniosków z opracowań agencji NASA, wg których rozwiązanie takie powinno przynieść oszczędności oraz większą elastyczność projektu. Pierwsze ciężkie rakiety będą posiadały ładowność około 70-100 ton, a ostatecznie projekt ma dać możliwość rozwoju do ładowności 130 ton. Warto tu zauważyć, że NASA nie zawsze będzie musiała wysyłać cięższy ładunek na orbitę, dlatego też w zależności od potrzeb będzie mogła użyć “lżejszej” wersji tej rakiety (np. o nośności 70 ton) zamiast cięższej i wymagającej większej ilości kosztownych elementów.

{youtube}Gnj3t3_kSgM{/youtube}
Start nowej rakiety nośnej / Credits – NASA

W pierwszych lotach NASA prawdopodobnie wykorzysta dostępne (zbudowane) już rakiety pomocnicze SRB (Solid Rocket Booster) oraz silniki SSME pochodzące z programu wahadłowców. Wizualizacje zaprezentowane przez NASA wskazują również na możliwość wykorzystania platformy startowej, którą zbudowano dla anulowanej rakiety Ares I.

Prace nad tą rakietą trwały już od 2009 roku. Od tego czasu analizowano kilka konfiguracji, wykorzystujących różne koncepcje i filozofie lotów. Ostatecznie zdecydowano się na architekturę SLS, która częściowo bazuje na idei architektury DIRECT.

NASA przewiduje, że ten program będzie rozwijany w trakcie trudnej sytuacji ekonomicznej USA, stąd założono szereg czynności ograniczających koszty, jak użycie tego samego paliwa dla obu stopni, użycie istniejącego już sprzętu (oraz tego, który rozwijano w trakcie programu Constellation) i szybkie rozpoczęcie niektórych prac, zanim potencjalne problemy z inflacją w USA ograniczą dostępne środki.

(NASA)

Rakieta architektury SLS na platformie startowej / Credits - NASA

Comments are closed.