16 czerwca NASA przedstawiła pierwsze wyniki badań Merkurego, przeprowadzonych przez sondę MESSENGER.
Przed sondą MESSENGER z bliska Merkury był badany tylko przez Marinera 10, który wykonał 3 przeloty koło planety w latach 1974-1975 i sfotografował około 45% powierzchni.
Urządzenie MDIS (Mercury Dual Imaging System) obserwuje szczegóły na powierzchni z rozdzielczością 10 metrów na piksel – są to zdjęcia o wielokrotnie wyższej jakości od uzyskanych przez sondę Mariner. Jednym z celów obserwacji są zauważone wcześniej jasne, nierównomiernie rozłożone plamy znajdujące się wewnątrz kraterów. Okazało się, że składają się one z dużej ilości dołów o szerokości od kilkudziesięciu do kilku kilometrów, otoczonych materiałem odbijającym światło. Planetolodzy sugerują, że jest to relatywnie młoda formacja, wskazująca na ulatniający się składnik ze skorupy Merkurego.
Badania wykonane przez spektrometr XRS (X-Ray Spectrometer) wykazały, iż powierzchnia planety nie jest pokryta dużymi ilościami skaleni. Instrument odkrył również duże pokłady siarki na Merkurym, co ma wielkie znaczenie dla zrozumienia procesów wulkanicznych, które zachodziły na planecie. Planetologów interesują również znajdujące się w wiecznym cieniu kratery na biegunach planety, które mogą zawierać lód lub inne zamrożone materiały.
Obserwacje północnej półkuli przez MLA (Mercury Laser Altimeter) wykazały, że jest to obszar o stosunkowo małej wysokości, jednakże, w skali całej planety, różnice topograficzne potrafią wynosić więcej niż 9 km. Uczonych interesują również zjawiska zachodzące w magnetosferze Merkurego. Pierwsze rozbłyski wysokoenergetycznych cząstek zostały zarejestrowane jeszcze przez Marinera 10 podczas pierwszego przelotu. Podczas późniejszych przelotów Marinera i Messengera zjawisko się nie powtórzyło, jednak teraz jest obserwowane regularnie.
15 czerwca sonda obniżyła orbitę z wysokości 506 na 200 km nad powierzchnią planety. Manewr silników trwał niecałe trzy minuty, zaś prędkość orbitalna sondy zmniejszyła się o 28 m/s.
(NASA)
