Voyager 1 – manewry sondy

0

W lipcu 2010 roku instrumenty badawcze na sondzie Voyager 1 zarejestrowały, że prędkość wiatru słonecznego w obszarze w którym sonda się wtedy znajdowała zmalała do zera. Naukowcy z Jet Propulsion Laboratory zdecydowali się na wykonanie manewrów sondy, które pozwoliłyby na rejestrację napływu wiatru słonecznego z różnych kierunków. Pierwszy manewr miał miejsce 7 marca tego roku.

Voyager 1 znajduje się w płaszczu Układu Słonecznego, w którym wiatr słoneczny zmienia kierunek tzn. zakrzywia się. Naukowcy chcą dowiedzieć się, z której strony dociera do sondy zakrzywiony wiatr słoneczny i jaki jest jego wektor prędkości w tej części  Układu Słonecznego. Dlatego też zadecydowano o wykonaniu manewru sondy, polegającego na obróceniu Voyagera 1 i ustawieniu detektorów w innym kierunku.

7 marca 2011 roku Voyager 1 został po raz pierwszy obrócony o 70 stopni w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara i unieruchomiony na 2 godziny i 15 minut. W dalszej kolejności planuje się wykonać 5 podobnych manewrów.

Czas jaki zajmuje dotarcie sygnału radiowego z sondy Voyager 1 do Ziemi wynosi w tej chwili około 16 godzin. Tak więc zanim wyniki pomiarów dotrą na Ziemię i naukowcy je przeanalizują minie sporo czasu. Ogłoszenia rezultatów należy się spodziewać nie wcześniej niż za kilka miesięcy.

Kilka dodatkowych informacji:
Wiatr słoneczny – strumień  naładowanych cząstek, głównie protonów i elektronów wyrzucanych przez słońce, poruszających się z prędkością naddźwiękową.
Szok końcowy – miejsce, w którym wiatr słoneczny gwałtownie zwalnia i zaczyna się zderzać z materią międzygwiazdową. Szok końcowy to początek płaszcza Układu Słonecznego.
Płaszcz Układu Słonecznego – obszar, w którym ciśnienie wiatru słonecznego przewyższa ciśnienie materii międzygwiazdowej. Strefa w której cząstki wiatru poruszają się z prędkością niższą od prędkości dźwięku. Strefa ta ma wydłużony kształt na skutek ciśnienia wywieranego przez ośrodek międzygwiazdowy. Rejon płaszcza słonecznego jest obecnie badany przez sondy Voyager 1 oraz Voyager 2.
Heliopauza – stanowi przestrzeń znajdującą się na zewnątrz płaszcza, w której ciśnienie cząstek wiatru słonecznego oraz cząstek wiatru międzygwiezdnego pozostaje w równowadze tzn. wiatr słoneczny zupełnie zatrzymuje się i zaczyna się przestrzeń międzygwiazdowa.
Wiatr międzygwiazdowy – gazy i pyły międzygwiezdne
Łukowa fala uderzeniowa – fala uderzeniowa wywołana przez interakcję heliopauzy ze strumieniem cząstek ośrodka międzygwiazdowego emitowanym przez całą galaktykę.

Źródło: NASA

Comments are closed.