15 marca z Iranu wystrzelona została rakieta oznaczona jako Kavoshgar-4. Pocisk wszedł na trajektorię suborbitalną o maksymalnej wysokości 120 km oraz długości 300 km. Na pokładzie znajdowała się kapsuła z symulowanym ładunkiem biologicznym.
Brak dokładnych danych na temat specyfikacji irańskich rakiet nośnych. Nazwa Kavoshgar (Podróżnik w języku farsi) pojawia się w kontekście orbitalnych rakiet Safir oraz pocisków balistycznych rodziny Shahab. Można tylko spekulować na ile i jak oba projekty są powiązane. Encyklopedia Astronautica Marka Wade’a podaje pewne wartości liczbowe dotyczące rakiety Safir-2 (którą łączy z programem Kavoshgar i Shahab-6), jednak do owych liczb należy podchodzić z dużą dozą ostrożności. Encyklopedia Astronautica jest źródłem posiadającym liczne błędy.
Irańczycy nie ukrywają, iż w przyszłości chcą wysłać w przestrzeń kosmiczną zwierzęta. Może to być preludium do programu załogowego. Padły zapowiedzi wysłania Persa na orbitę około 2020 roku. Jednocześnie program może być także wykorzystany do rozwoju irańskiego programu rakiet nośnych.
Dwie rzeczy są pewne: Iran zmierza do celu, by zostać czołowym mocarstwem regionu, konkurując tym samym z Turcją i Arabią Saudyjską. Jednocześnie nie ma możliwości prognozowania rozwoju zjawisk geopolitycznych na Bliskim Wschodzie, co pokazały ostatnie wydarzenia w Tunezji, Egipcie i Libii. Niebezpieczna w skutkach może się okazać bieżąca interwencja wojskowa Arabii Saudyjskiej w Bahrajnie. Większość mieszkańców tego małego kraju zatoki jest, tak samo jak Irańczycy, szyitami.
Na temat samego testu suborbitalnego również nie wiele wiadomo. Zadaniem misji Kavoshgar-4 było sprawdzenie systemów lotu, elektroniki, telemetrii jak i oddzielenia górnego stopnia rakiety oraz bezpiecznego sprowadzenia ładunku.
