Niespełna sześć miesięcy po zidentyfikowaniu wody i organicznych molekuł występujących na asteroidzie 24 Themis, dwa międzynarodowe zespoły naukowców, którym udała się ta sztuka, po raz kolejny donoszą o wykryciu niemal identycznego materiału – tym razem na powierzchni asteroidy noszącej oznaczenie 65 Cybele.
Odkrycie to może oznaczać, że lód wodny występuje znacznie częściej w tej części Układu Słonecznego, niż to się obecnie uważa. Pozwala również przypuszczać, że asteroidy mogły odegrać kluczową rolę we wczesnej historii Ziemi, dostarczając podstawowego budulca. Budulca, który przekształcił się w pierwsze prymitywne formy życia, a te w toku ewolucji w znane nam obecnie organizmy.
Asteroida 65 Cybele jest jednym z największych obiektów pasa niewielkich ciał kosmicznych orbitujących pomiędzy Marsem a Jowiszem. Jednocześnie jest to największy reprezentant tzw. populacji Cybele – obiekty tego typu stanowią grupę przejściową pomiędzy prymitywnymi planetoidami głównej części pasa, a asteroidami trojańskimi.
Dokładne rozmiary badanej planetoidy nie są znane – wiadomo jednak, że jest to ciało o nieregularnym, wydłużonym kształcie. Na podstawie obserwacji przeprowadzonych przez satelitę IRAS w 1983 roku jej wielkość została określona na około 237 kilometrów, choć niektóre z późniejszych modeli dają jej nawet 300 kilometrów długości.
Badania spektroskopowe w zakresie 2-4 μm oraz 5-14 μm przeprowadzono z użyciem Infrared Telescope Facility (IRTF), położonego na szczycie Manua Kea na Hawajach, a także kosmicznego teleskopu Spitzer. W ramach analizy porównano wyniki z danymi uzyskanymi podczas badań asteroid trojańskich oraz planetoidy 24 Themis.
Okazało się, że 65 Cybele z asteroidą 24 Themis łączy podobieństwo linii absorpcyjnej w 3.1 μm, która może wskazywać na obecność lodu wodnego. Natomiast w nieco szerszym zakresie 3.2-3.6 μm spektroskopia wykazała istnienie również złożonych cząsteczek organicznych. Odkryto także pewne podobieństwo w materiale powierzchniowym do asteroid trojańskich oraz komet, co wydaje się sugerować, że Cybele należy do klasy obiektów niezwykle prymitywnych.
Zarejestrowana woda choć jest dużym odkryciem, to nie występuje na planetoidzie w dużych ilościach – prawdopodobnie stanowi tylko cienką warstwę powierzchniową, dodatkowo niestabilną w długim okresie czasu. Dzieje się tak dlatego ponieważ lód wodny nie może istnieć w tej części Układu Słonecznego przez dłuższy czas. Z tego względu również do tej pory uważano, że tak blisko Słońca woda w ogóle nie występuje w obiektach pasa asteroid. W przypadku Cybele, szacuje się, że warstwa wykrytego lodu wodnego może pokrywać powierzchnię jedynie od kilku tysięcy lat.
Źródło wykrytej wody nie jest znane, choć jej obecność można tłumaczyć samą wewnętrzną strukturą asteroidy, gdzie może być ona chroniona przed promieniowaniem słonecznym wierzchnią warstwą skał. Może także powstawać w procesie podobnym do księżycowego, gdzie molekuły tworzone są poprzez interakcję wiatru słonecznego ze skałami powierzchniowymi.
Artykuł na temat odkrycia ukaże się w magazynie “Astronomy and Astrophysics”.
(UCF)
