Teleskop Spitzera umożliwił zbadanie stu asteroid przelatujących w pobliżu Ziemi – tzw. obiektów NEO (Near Earth Object) co pozwoliło na dokonanie odkrycia, że są one ciałami o niezwykle zróżnicowanym składzie – znacznie bardziej niż sądzono do tej pory. Niektóre są niezwykle ciemne i pochłaniają olbrzymią część padającego na nie światła, inne natomiast wprost przeciwnie – są bardzo jasne i odbijają padające na nie światło.
Pracujące w podczerwieni obserwatorium orbitalne zużyło już cały zapas chłodziwa, które było wykorzystywane do chłodzenia jego instrumentów obserwacyjnych. Z tego względu pracuje ono obecnie w tzw. “ciepłym” trybie, choć nazwa ta może być myląca – teleskop nadal posiada temperaturę zaledwie około 30 Kelwinów.
Jednym z programów realizowanych w tej fazie misji jest plan przeglądu około siedmiuset obiektów NEO i określenia ich indywidualnych cech, dzięki czemu możliwe będzie utworzenie swego rodzaju “katalogu grup” do których należą. Obserwacje w podczerwieni są tutaj o tyle istotne, że dostarczają znacznie więcej i dokładniejszych danych na temat budowy i rozmiarów tych asteroid niż ekwiwalentne obserwacje w świetle widzialnym. Dla porównania – obserwacje w zakresie światła widzialnego nie pozwalają na określenie czy dany obiekt jest jasny ze względu na swój rozmiar, czy też niezwykle jasną powierzchnię. Uzupełnienie tych danych o odczyt temperatury pozwala na pewne określenie wielkości obiektu – jeśli jest większy to pochłania więcej promieniowania słonecznego, a zatem staje się cieplejszy.
Do tej pory przeanalizowano setkę obiektów, pozostałe sześćset zostanie zbadane najprawdopodobniej w przyszłym roku. Całą populację obiektów bliskich ziemi szacuje się jednak potencjalnie na dziesiątki lub nawet setki tysięcy.
Obserwacje asteroid pozwalają na określenie ich pochodzenia oraz charakterystyki w całej populacji. Umożliwią także poznanie zasadniczych różnic dzielących obiekty, a to dodatkowo może pomóc w przygotowaniach do ewentualnych, przyszłych misji do obiektu NEO. Tym bardziej, że obecnie w programie załogowym NASA taki lot jest jednym z jego celów. Także w przypadku programu bezzałogowego zainteresowanie obiektami tego typu rośnie – obecnie trwają wstępne prace nad następcą misji NEAR.
Zebrane do tej pory dane wskazują, że część najmniejszych wykrytych obiektów posiada niezwykle jasne albedo (stopień w jakim odbijają one światło). Ponieważ powierzchnie asteroid z biegiem czasu ciemnieją pod wpływem promieniowania słonecznego, może to oznaczać, że obecność takich małych, jasnych ciał wskazuje, że są one stosunkowo młodymi obiektami. Jest to także wskazówka, że procesy, które kształtują ewolucję obiektów NEO są nadal aktywne.
Co więcej, tak zdecydowane różnice w obserwowanych obiektach oznaczają, że mogły one powstać w różny sposób. Może to sugerować, że choć część z nich pochodzi z pasa planetoid znajdującego się pomiędzy Marsem a Jowiszem, to inne mogły uformować się znacznie dalej – być może poza orbitą Neptuna. Ich wspólne występowanie w pobliżu Ziemi oznacza także, że na pewnym etapie mogło dojść do swoistego wymieszania się tych obiektów, dzięki czemu obserwujemy tak bogatą ich różnorodność obecnie.
Badania przeprowadzone za pomocą teleskopu Spitzera uzupełniają obserwacje wykonywane przez sondę kosmiczną WISE, wykonującą przegląd całego nieba w zakresie podczerwieni, co już teraz przyczyniło się do odkrycia 110 nowych obiektów NEO.
(NASA)
