W maju przyszłego roku czeka nas pól wieku od pierwszego załogowego lotu w ramach programu Merkury. W serii poniższych artykułów przypomnimy zatem historię programu od jego rozpoczęcia do zakończenia w 1963 roku. Wersję PDF całego artykułu można pobrać z wątku umieszczonego na Polskim Forum Astronautycznym.
Część druga: Siedmiu śmiałków
Wkrótce po podaniu do wiadomości publicznej informacji o rozpoczęciu programu Project Mercury, co miało miejsce 17 grudnia 1958 roku (równo 55 lat od pierwszego lotu samolotu braci Wright), ogłoszono zaciąg do pierwszej amerykańskiej grupy astronautów.
Kandydatami mogli być wyłącznie mężczyźni do lat 40 o doskonałej kondycji fizycznej i wzroście nie przekraczającym 180 cm. Każdy z nich miał być pilotem-oblatywaczem, mogącym pochwalić się spędzeniem w powietrzu przynajmniej tysiąca pięciuset godzin, posiadać rzecz jasna doświadczenie w pilotowaniu samolotu odrzutowego i wyższe wykształcenie.
508 lotników testowych odpowiedziało na to wezwanie, ale jedynie 110 spośród nich spełniało kryteria podane przez NASA. Ostatecznie po przeprowadzeniu wielu badań lekarskich i innych testów wybrano siedmiu mężczyzn. Dziewiątego kwietnia 1959 roku ówczesny Administrator NASA – Thomas Glennan – przedstawił ich światu na specjalnej i uroczystej konferencji prasowej, która odbyła się w sali balowej Dolly Madison House w tymczasowej siedzibie amerykańskiej agencji kosmicznej w Waszyngtonie, D.C.
Wtedy właśnie przyszłych zdobywców Kosmosu nazwano „astronautami” publicznie po raz pierwszy, odnosząc się do pionierów lotów balonowych zwanych „aeronautami” oraz mitycznych poszukiwaczy Złotego Runa – „Argonautów”.
Wybranymi astronautami zostali: John Hershell Glenn Jr. (ur. 1921) z lotnictwa amerykańskiej piechoty morskiej, Malcolm Scott Carpenter (ur. 1925), Walter Marty Shirra Jr. (1923-2007) i Alan Bartlett Shepard Jr. (1923-1998) z lotnictwa marynarki wojennej USA oraz Leroy Gordon Cooper Jr. (1927-2004), Virgil Ivan Grissom (1926-1967) i Donald Kent Slayton (1924-1993) z sił powietrznych Stanów Zjednoczonych.
Dla amerykańskiej opinii publicznej stali się prawdziwymi bohaterami jeszcze zanim znaleźli się w Kosmosie. Zarówno oni sami, jak i ich najbliżsi byli na celownikach fotoreporterów, a podobizny astronautów pojawiały się w prasie równie często, jak obecnie zdjęcia gwiazd filmowych, czy muzycznych. Mercury Seven, jak ich nazwano, przystąpili tymczasem do całej serii wyczerpujących treningów, mających ich przygotować do lotów kosmicznych.
W kwietniu 1959, wraz ze swoimi rodzinami przeprowadzili się do bazy lotniczej Langley w Hampton, stan Wirginia, gdzie NASA utworzyła siedzibę Space Task Group, czyli Kosmicznej Grupy Roboczej. Na jej czele stanął Robert R. Gilruth. To właśnie on kierował pierwszym amerykańskim programem załogowych lotów kosmicznych. Podejmował również decyzje o tym kto ma polecieć.
Przez dwa lata astronauci doskonalili swoje umiejętności. Siódemkę poddawano między innymi testom w komorze niskich ciśnień, która odwzorowywała warunki panujące na dużych wysokościach, w tzw. wirówce, gdzie symulowano przeciążenia działające na człowieka w czasie lotu, jak również odbywano treningi w sztucznie wytworzonym na pokładzie gwałtownie opadającego samolotu stanie nieważkości.
Ale na tym nie koniec – odbywali również szkołę przetrwania w trudnych i odludnych terenach, takich jak pustynia, ćwiczyli w symulatorach statku kosmicznego Mercury, jak i śledzili powstawanie samego pojazdu w zakładach firmy McDonnel w St.Louis, stan Missouri, a także modyfikacje rakiety nośnej Atlas.
Równocześnie z treningiem przyszłych załóg, trwały także intensywne testy kapsuły, nosicieli i systemu ratunkowego.
CDN…
