Kilka dni temu opublikowana została nowa geologiczna mapa księżycowego basenu Schrödinger. Do jej stworzenia użyto danych zebranych przez trzy różne misje bezzałogowe, które badały Srebrny Glob na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Mapa bardzo dobrze pokazuje jak bardzo wiele różnych czynników miało wpływ na ukształtowanie się tej struktury, liczącej sobie zaledwie 3.8 miliarda lat, co czyni z niej drugi najmłodszy tego typu duży obiekt na powierzchni Księżyca.
Wykonana mapa pomoże badaczom w zrozumieniu geologicznej historii Księżyca, a dodatkowo także w zidentyfikowaniu odpowiednich miejsc do lądowania przyszłych misji eksploracyjnych. Basen Schrödinger posiada średnicę około 320 kilometrów i zlokalizowany jest w pobliżu księżycowego południowego bieguna, regionu w którym przypuszcza się, iż występuje lód wodny. Mapa powstała w oparciu o połączenie danych topograficznych z laserowego wysokościomierza (Lunar Orbiter Laser Altimeter) znajdującego się na pokładzie krążącej od 2009 roku wokół Księżyca amerykańskiej sondy LRO (Lunar Reconnaissance Orbiter), ze zdjęciami oraz danymi spektralnymi pochodzącymi z wcześniejszych misji – Clementine oraz Lunar Prospector.
Schrödinger jest przykładem intrygującego typu basenu określanego mianem pierścieniowej struktury uderzeniowej. Tak jak krawędzie basenu (oznaczone jako zewnętrzny brązowy pierścień), tak mniejszy oraz bardziej rozdrobniony pierścień uderzeniowy (widoczny na zdjęciu jako brązowy wewnętrzny pierścień) stanowi rejon górzysty, który powstał poprzez wypiętrzenie skorupy w momencie uderzenia w tym miejscu Księżyca ogromnego – prawdopodobnie mierzącego 35-40 kilometrów średnicy, obiektu. Rejony tej wypiętrzonej skorupy zawierają najstarsze skały znajdujące się w obrębie basenu i jednocześnie są jedynym materiałem, który nie uległ stopieniu w momencie impaktu uderzeniowego. Stopiony materiał z kolei został rozrzucony we wszystkich kierunkach, tworząc rozległe równiny. Krajobrazy równin odznaczają się delikatnie różniącą się teksturą oraz albedo (co oznaczone jest ciemnym oraz intensywnym zielonym kolorem). Tłumaczone jest to różnym czasem stygnięcia wyrzuconego materiału. Czarnymi liniami oznaczono przełamy uformowane w obrębie basenu w momencie, gdy materiał stygł.
Basen Schrödingera jest jednym z kilku miejsc w pobliżu księżycowego bieguna południowego, gdzie istnieją ślady niedawno zanikłej aktywności wulkanicznej. Wlicza się w to wypływy lawy na powierzchnię (tereny koloru beżowego), a także niebezpieczne erupcje z gardzieli wulkanicznej zlokalizowanej wewnętrz terenu zabarwionego na czerwono. Wyrzucany stamtąd ciemny materiał pokrył okoliczne równiny, oznaczone czerwonym kolorem (geologicznie młodsze od terenów oznaczonych kolorem beżowym). Starszy materiał wulkaniczny jest rozrzucony na większym obszarze (kolor szary oraz limonkowy). Na zdjęciu oznaczono także kolorem żółtym tereny pokryte materiałem wyrzuconym w czasie uderzeń mniejszych meteorytów. Obok tych terenów (miejsca oznaczone jasnym kolorem zielonym) znajdują się też rejony z charakterystyczną guzowatą teksturą, która zdaje się sugerować, iż jest to luźny materiał, mogący pochodzić z wybijanych kraterów na zewnątrz basenu lub z osuwisk z krawędzi basenowych.
(NASA)
