W niedzielę 11 lipca nad południowym Pacyfikiem (Wyspy Wielkanocne) miało miejsce całkowite zaćmienie Słońca. Do naziemnych obserwacji prowadzonych przez specjalistów i amatorów dołączył satelita Proba-2 Europejskiej Agencji Kosmicznej.
Krążący 720 km nad Ziemią satelita został wyniesiony 2 listopada 2009 roku między innymi w celu badań heliofizycznych. Jednak nie będąc w miejscu wystąpienia niedzielnego zaćmienia obserwował je jedynie jako częściowe.
Było to drugie zaćmienie widzialne dla statku, jednak pierwsze, z 15 stycznia 2010, miało miejsce, gdy Proba była w trakcie procedur rozruchowych. Tym razem wszystkie cztery przyrządy satelity do badania Słońca były gotowe do podjęcia obserwacji.
W odróżnieniu od obserwacji naziemnych, Proba-2 obserwowała zaćmienie teleskopem ultrafioletu, SWAP. Nadzorowany przez Belgijskie Królewskie Obserwatorium przyrząd obserwuje Słońce na falach tak zwanego ekstremalnego ultrafioletu, tj. o długości z przedziału 10-120 nanometrów. Praca w ultrafiolecie pozwoli na porównanie zdjęć z satelity z danymi z zakresu optycznego, zawierającymi szczegóły struktury korony słonecznej uwidaczniającej się doskonale tylko przy zupełnym zaćmieniu Gwiazdy Dziennej. Do porównań zostaną użyte również dane zebrane przez satelity Hinode (Japonia) i Solar Dynamics Observatory (USA).
Zapis zaćmienia zarejestrowany przez satelitę Proba-2 (ESA)
Inny przyrząd satelity Proba-2, radiometr LYRA, zbierał informacje o zmianie jasności Słońca podczas stopniowego zakrywania go przez Księżyc. Pomiar jasności powierzchni Słońca, która nie promieniuje równomiernie, umożliwia identyfikację obszarów o zwiększonej lub zmniejszonej aktywności.
Pozostała para instrumentów heliofizycznych Proby, DSLP i TPMU – próbniki plazmy, badała wpływ zaćmienia na jonosferę Ziemi. Podczas zaćmienia maleje lub ustaje jonizacja atmosfery wywołana promieniowaniem słonecznym. Obserwowanie jonosfery przed i po zaćmieniu pozwala jasno rozróżnić wpływ Słońca na stan atmosfery.
O satelicie Proba-2 pisaliśmy wcześniej, gdy fotografował on Ziemię.
Źródło: ESA
