Pioneer 1 (Able 2), wyglądający w zasadzie identycznie jak poprzednik (choć był lżejszy o ok. 4 kg) miał za zadanie przeprowadzić badania promieniowania jonizującego, kosmicznego a także pola magnetycznego i mikrometeorytów w okolicach Ziemi i na księżycowej orbicie. Sprzęt naukowy zabrany przez sondę ważył 17,8 km i zawierał dodatkowo, w odróżnieniu od Pioneera 0, komorę jonizującą.
11 października 1958 roku o godzinie 08:42:00 UTC nastąpił start z Przylądka Canaveral. Jednak z powodu awarii rakiety nośnej nie osiągnęła ani drugiej prędkości kosmicznej, ani tym samym – Księżyca. Błąd programu doprowadził do przedwczesnego wyłączenia się pierwszego członu w i odchylił właściwy tor lotu o 3,5°. Próbnik wszedł na wydłużony tor balistyczny i po 43 godzinach, 13 października o godzinie 03:46 UT wszedł w atmosferę nad południowym Pacyfikiem. Osiągnięte apogeum wyniosło ponad 113800 km. Pomimo niepowodzenia, udało się uzyskać pewne dane naukowe: odnośnie pasów radiacyjnych otaczających Ziemię, gęstości występowania mikrometeorytów i międzyplanetarnego pola magnetycznego, oscylacji hydromagnetycznych pola magnetycznego i przepływu jonów.
Ostatnią misją (zorganizowaną tym razem przez NASA i Space Technology Laboratories) pierwszej serii próbników, Able był Pioneer 2 (Able 3), wystrzelony w Kosmos 8 listopada 1958 roku o 6:30:00 UTC. Przypominał wcześniejsze, lecz był cięższy – ważył 39,2 kg (w tym ładunek naukowy 15,6 kg). W przeciwieństwie do Pioneera 0 i 1 został wyposażony w system telewizyjny STL a także licznik proporcjonalny dla pomiaru poziomu promieniowania. Pozostałe instrumenty – jak w poprzednich sondach. Sonda była też stabilizowana obrotowo (1,8 obr./min.).
Wkrótce po starcie i odłączeniu się trzeciego stopnia miało nastąpić TLI, ale silnik stopnia Able milczał. Osiągnięte apogeum wyniosło 1550 km, a Pioneer 2 spłonął w atmosferze nad północno zachodnią Afryką. I w tym przypadku zebrano skromne dane naukowe dotyczące wyższego promieniowania nad szerokościami geograficznymi w rejonie równika oraz większej gęstości występowania mikrometeorytów bliżej Ziemi.
